1 września 1939 r. wojska niemieckie bez wypowiedzenia wojny przekroczyły o świcie na całej niemal długości granice Rzeczypospolitej, rozpoczynając tym samym pierwszą kampanię II wojny światowej. Osamotnione w walce Wojsko Polskie nie mogło skutecznie przeciwstawić się agresji Niemiec i sowieckiej inwazji dokonanej 17 września. Konsekwencją tej sytuacji stał się IV rozbiór Polski dokonany przez Hitlera i Stalina.
1 września 1939 r. wojska niemieckie przekroczyły granice Polski, rozpoczynając tym samym II wojnę światową. O godz. 4.45 pancernik „Schleswig-Holstein” rozpoczął ostrzał Westerplatte. W przededniu podpisania paktu Ribbentrop-Mołotow, na naradzie dowódców, Adolf Hitler powiedział: „Zniszczenie Polski jest naszym pierwszym zadaniem. Celem musi być nie dotarcie do jakiejś oznaczonej linii, lecz zniszczenie żywej siły. Nawet gdyby wojna miała wybuchnąć na Zachodzie, zniszczenie Polski musi być pierwszym naszym zadaniem…”.
Strona niemiecka przystępując do wojny z Polską wystawiła 1 850 tys. żołnierzy, 11 tys. dział, 2 800 czołgów i 2000 samolotów. Wojsko Polskie dysponowało dwukrotnie mniejszą liczbą żołnierzy (950 tys.), ponad dwukrotnie mniejszą liczbą dział (4,8 tys.), czterokrotnie mniejszą liczbą czołgów (700) i pięciokrotnie mniejszą liczbą samolotów (400). Niemcy już pierwszego dnia wojny dopuściły się licznych zbrodni wojennych. Jedną ze zbrodni niemieckiego lotnictwa było zbombardowanie o świcie miasta Wieluń. Pomimo tego, że polska obrona zadawała Niemcom olbrzymie straty, bez pomocy sojuszników nie mieliśmy szans na zwycięstwo. Polska koncepcja prowadzenia wojny opierała się na zachowaniu sił, które pozwolą na kontratak w momencie wkroczenia do Niemiec sił francuskich z zachodu. Polacy nie wiedzieli, że Francja i Anglia nie wypełnią swoich zobowiązań i nie uderzą na Niemcy.
17 września na Polskę napadła sprzymierzona z Niemcami Rosja, to wydarzenie przekreśliło szanse na realną obronę, ponieważ Polska nie była w stanie walczyć na dwa fronty. Kampania Wrześniowa, czyli wojna obronna Polski w 1939 roku, trwała do 6 października, gdy po bitwie pod Kockiem poddały się ostatnie oddziały dowodzone przez gen. Franciszka Kleeberga. Części żołnierzy udało się ewakuować przez Rumunię i Węgry na zachód i tam kontynuować walkę, po stronie Francji i Anglii.